W tych dniach w Londynie było obchodzone hucznie 60-lecie panowania Jej Królewskiej Mości Królowej Elżbiety II. Potocznie przez nas nazywana Królową Wielkiej Brytanii lub Anglii, jest obecnie suwerenem 16 państw, a mianowicie: Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Barbadosu, Belize, Grenady, Kanady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui-Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Tuvalu i Wysp Salomona. W czasie jej panowania Monarchia Brytyjska liczyła nawet 33 państwa i wciąż było aktualne powiedzenie, powstałe za czasów jej praprababki Królowej Wiktorii, że Słońce nigdy nie zachodzi nad Królestwem Brytyjskim. W roku 1952, gdy wstępowała na tron, do British Commonwealth należały także: Cejlon (dzisiejsza Sri Lanka), Pakistan i Afryka Południowa.

21 kwietnia 1926 roku, gdy urodziła się w miejskim szpitalu na Mayfair nikt nie przypuszczał, że zostanie królową. Królem był wtedy jej dziadek Jerzy V, a sukcesorem tronu imperium był jej stryj – późniejszy król Edward VIII. Dziesięć lat później, gdy umierał stary król, książę Walii (stryj Elżbiety) był zakochany w pani Simpson. Wallis Simpson nie pochodziła z arystokratycznego rodu, była Amerykanką i w dodatku była rozwiedziona z pierwszym mężem, a  z drugim pozostawała w separacji. O ile młodemu księciu można było wybaczyć jego liczne romanse, to królowi nikt nie mógł pozwolić na związek z mężatka. Dopiero w kilka miesięcy po objęciu tronu przez Jerzego V pani Simpson uzyskała rozwód. Pomimo to Jerzy V oficjalnie wprowadził się wraz z nią do pałacu Buckingham i rozpoczął batalię o  legalizację jego związku z Wallis Simpson. Jego wysiłki jednak zdały się na nic i ani rodzina królewska, ani parlament nie wyrazili zgody, aby wybranka jego serca została królową. Po niespełna jedenastu miesiącach panowania, po licznych negocjacjach z rodziną i premierem, w atmosferze skandalu król Edward VIII wybrał miłość zamiast królestwa i abdykował. Zrzekł się tronu na rzecz swojego młodszego brata księcia Alberta z Yorku. Ojciec Elżbiety został królem i przyjął imię Jerzy VI. Elżbieta, jako najstarsza córka, z powodu braku męskiego potomka (ma tylko młodszą siostrę Małgorzatę) została następczynią tronu.  Stryj, były król, otrzymał tytuł Księcia Windsoru i ożenił się z Wallis Simpson. Osiedlili się we Francji. Po wojnie starali się o powrót do Wielkiej Brytanii. Dopiero w roku 1965 królowa zgodziła się spotkanie ze stryjem i jego żoną.  Książę dożył starości i umarł w wieku prawie 78 lat u boku swojej ukochanej Wallis.

Dziesięcioletnia Elżbieta wraz z objęciem tronu przez jej ojca otrzymała tytuł Jej Królewskiej Wysokości Księżniczki Elżbiety. Życie Elżbiety zmieniło się całkowicie – z trzeciorzędnej księżniczki stała się sukcesorką tronu największego imperium świata. Oprócz podstawowych przedmiotów nauczania, jako młoda dziewczyna musiała się uczyć języków obcych oraz organizacji państwa i prawa. We wspomnieniach jej guwernantek można znaleźć określanie jej jako bardzo sumiennej, odpowiedzialnej i poważnej pomimo młodego wieku. Jednak radość z powodu nowej roli jaką jej zgotował los nie trwała długo. W roku 1939 wybucha II wojna światowa. Rok później Londyn był bombardowany i rodzina królewska musiała się ewakuować do Szkocji. Jednakże nie przeszkadzało to królowi Jerzemu V odwiedzać żołnierzy na pierwszej linii fontu. Królowa, matka Elżbiety, czynnie włączała się w charytatywna pomoc poszkodowanym. Elżbieta już  jako 19-latka wstąpiła do oddziałów wsparcia, przeszła przeszkolenie jako kierowca-mechanik samochodowy i uzyskała stopień kapitana. W tym czasie poznała  młodego, przystojnego oficera Royal Navy, będącego wnukiem greckiego króla.

W roku 1947 wyszła za mąż, za wyżej wspomnianego greckiego księcia, Filipa Mountbattena, który jako jej mąż otrzymał tytuł księcia Edynburga.  Od tego czasu Elżbieta też jest tytułowana Księżną Edynburga. W rok później przyszedł na świat ich pierworodny syn Karol (obecnie Książę Walii – następca tronu). W roku  1950 urodziła się córka Anna mająca tytuł Royal Princess.

Elżbieta, z powodu choroby nowotworowej ojca,  przejmowała coraz więcej obowiązków królewskich.  Wiele podróżowała po świecie wizytując zamorskie terytoria Imperium. W czasie jednej z tych podróży, będąc w Kenii, wczesnym rankiem 7 lutego 1952 dowiedziała się, że została królową. Jej ojciec, Król Jerzy VI, zmarł poprzedniej nocy we śnie. Ponieważ w Wielkiej Brytanii obowiązuje zasada: „Umarł Król. Niech żyje Król.” Elżbieta stała się królową w momencie śmierci ojca. W związku z tym przerwała swoją podroż i wróciła do Londynu, aby objąć nowe obowiązki.

2 czerwca 1953 odbyła się uroczysta koronacja  młodej, zaledwie 27-letniej królowej. Ubrana w purpurowy płaszcz z gronostajowym kołnierzem przejechała w złotym powozie z Pałacu Buckingham do Opactwa Westminster, gdzie arcybiskup Canterbury namaścił ją świętym olejem i wręczył jej insygnia władzy królewskiej: ostrogi św. Jerzego, królewski miecz, złote jabłko, złote bransolety i pierścień oraz dwa berła: jedno z krzyżem, a drugie z gołębicą. Następnie nałożył jej na głowę starą, złotą, wysadzaną brylantami i szmaragdami koronę św. Edwarda (tradycyjnie używaną podczas koronacji), a lordowie zawołali: „God save Queen Elizabeth”. Nowa królowa przybrała imię Elizabeth II i została również głową Kościoła Anglii, powstałego jako narodowy kościół protestancki w czasach reformacji, za panowania króla Henryka VIII, który zerwał stosunki z Watykanem.

Młoda królowa umiejętnie godziła obowiązki monarchini z obowiązkami rodzinnymi. W roku 1960 urodziła kolejnego potomka  – Andrzeja (księcia Yorku), a cztery lata potem swego najmłodszego syna  – Edwarda (hrabiego Wessex).

Na niwie politycznej też dawała sobie bardzo dobrze radę. Warto wspomnieć, że podczas jej 60 lat panowania urzędowało 12 premierów, w tym dwóch urodzonych już po jej koronacji. Współpracowała z takimi wybitnymi osobistościami polityki jak Winston Churchill, Margaret Thatcher czy Tony Blair.  Na jej zaproszenie przebywał z oficjalna wizytą w Zjednoczonym Królestwie Lech Wałęsa wraz małżonką Danutą, jako urzędujący Prezydent RP i legendarny przywódca Solidarności. Kolejna para prezydencka, Aleksander Kwaśniewski i Jolanta Kwaśniewska, gościła ją w Polsce. Mieszkała wtedy w Hotelu Bristol. Jan Paweł II, po 450 latach po schizmie Henryka VIII, był pierwszym papieżem zaproszonym przez nią do odwiedzenia Wielkiej Brytanii. Natomiast Elżbieta II dwukrotnie odwiedziła Watykan w czasie pontyfikatu polskiego papieża.

Elżbieta II miała również swoje złe dni, jak w czasie kryzysu małżeńskiego i rozwodu następcy tronu księcia Karola z jego pierwsza żoną księżną Dianą. A w szczególności po tragicznej śmierci Diany, kiedy tysiące londyńczyków przynosiło kwiaty i znicze pod Pałac Buckingham, a ona pojawiła się tam dopiero po trzech dniach. Odnotowała wtedy największy spadek popularności.

Lecz dzisiaj wszyscy już jej to zapomnieli, jest uwielbiana przez Brytyjczyków, którzy przygotowali dla niej niezapomniane obchody Diamentowego Jubileuszu. Na Tamizie w paradzie statków uczestniczyło ponad tysiąc jednostek pływających. Na koncercie jubileuszowym zagrały największe sławy muzyki pop jak Stevie Wonder, Kylie Minogue, Elton John i Paul McCartney. Ponad 200 tysięcy ludzi zgromadzonych przed pałacem i wzdłuż The Mall na kilkunastu olbrzymich telebimach obserwowało występy artystów i wspaniały pokaz sztucznych ogni. Następnego dnia przez Londyn przeszedł pochód mieszkańców i obywateli Wielkiej Brytanii liczący ponad pół miliona osób. Królowa wraz z rodziną stojąc na balkonie Buckingham Palace pozdrawiała tłumy wiwatujących. Wtem z wysokości dobiegł huk przelatujących samolotów z czasów II wojny światowej rozpraszających za sobą smugi dymu. Niebo zrobiło się czerwono- niebiesko-białe. Trwające cztery dni obchody i uroczystości z okazji 60-lecia panowania Jej Królewskiej Mości Elżbiety II zostały zakończone.  

Tomasz Radziwiłł