W dzisiejszej części dotyczącej układu zbiorowego dla pracowników tymczasowych (CAO) przybliżymy Wam tematykę do tej pory bardzo zawiłą i niezrozumiałą, co więcej, niejednokrotnie źle interpretowaną zarówno przez pracownika, jak i jego pracodawcę. Mamy na myśli sytuację, gdy pracujecie w swoim biurze tymczasowego zatrudnienia (uitzendbureau) oraz nagle przytrafi się Wam jakiś nieszczęśliwy wypadek lub po prostu zachorujecie. Wielu z Was nie wie, jak się w tej sytuacji zachować oraz najważniejsze – co począć. Od dziś stanie się to wszystko już dla Was jasne.

Fot. stock.xchng / David Stern

W momencie, gdy pracownik będzie niezdolny do wykonywania swoich obowiązków zawodowych z powodu choroby lub wypadku powodującego jego niezdolność zdrowotną, jest on zobowiązany zgłosić ten fakt do swojej agencji pracy tymczasowej. Należy to zrobić niezwłocznie – dokładnie w pierwszym dniu, w którym nastąpiła choroba  lub w najbliższym dniu roboczym. Jest to niezmiernie istotne, ponieważ za nieuzasadnione nieprzybycie do pracy grożą kary i sankcje, a czasami nawet obniżki wynagrodzenia. Tak więc w momencie, gdy dochodzi do ataku choroby lub wypadku, jeszcze w ten sam dzień należy ten fakt zgłosić w dziale kadr swojego pracodawcy. CAO, czyli układ zbiorowy pracy, jeszcze dokładniej reguluje tą kwestię – określa on maksymalny czas zgłoszenia choroby pracodawcy na pierwszy dzień roboczy choroby (w dniu pracy) przed godziną 10:00.

Poza samym zgłoszeniem choroby należy także podać swojemu pracodawcy określone informacje, a mianowicie adres pobytu. W momencie, gdy pracownik będzie przebywał w znanym pracodawcy miejscu, należy fakt ten tylko mu potwierdzić. Jeśli adres pobytu na czas choroby będzie odmienny od zwykłego miejsca zamieszkania, należy go podać swojemu pracodawcy. To kwestie wspólne dla każdego pracownika tymczasowego.

Fot. stock.xchng / sanja gjenero

Istnieje jednak kilka różnic pomiędzy kwestiami chorobowymi w przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki na podstawie różnych faz pracy (dla przypomnienia istnieją trzy: faza A, faza B oraz faza C).

Zacznijmy od omówienia sytuacji i możliwości dla pracownika zatrudnionego na fazie A. W momencie, gdy pracownik tymczasowy na fazie A już poinformuje swojego szefa lub agencję pracy o chorobie, to od trzeciego dnia choroby zaczyna go obowiązywać tak zwana ustawa chorobowa (Ziektewet). Oznacza to nic innego, jak fakt przejścia jakby z kurateli pracodawcy pod kuratelę Zrzeszenia Ubezpieczeń Pracowniczych, które to powinno rozpocząć wypłacanie pracownikowi zasiłku z tytułu niezdolności zdrowotnej do wykonywania pracy.

Sama wypłata zasiłku obejmuje czas choroby poczynając już od jej drugiego dnia. Pierwszy dzień choroby zwyczajowo w Holandii jest niepłatny. Drugi natomiast jest wypłacany przez pracodawcę w formie niejako „dodatku do wynagrodzenia”. Natomiast od dnia trzeciego aż do końca trwania choroby świadczenie to jest wypłacane przez Zrzeszenie Ubezpieczeń Pracowniczych.

Zasiłek chorobowy wynosi 70 procent dziennej stawki wynagrodzenia (tzw. dniówki). Oznacza to, że wypłata zasiłku nastąpi w odpowiednio pomniejszonej kwocie poprzedniego wynagrodzenia, które przysługiwało pracownikowi w czasie sprzed choroby.

Fot. stock.xchng / Mateusz Kapciak

Ale to nie wszystko. W CAO, które jak już dobrze wiemy, ma w pierwszej kolejności chronić pracownika, dołożono poza samym zasiłkiem kolejne świadczenie do wypłacenia, a konkretnie wyrównanie do niego. Dla każdego pracownika tymczasowego na czas choroby, poza owym siedemdziesięcioprocentowym  zasiłkiem, jego pracodawca ma obowiązek wypłacić wyrównanie do poziomu aż… 91 procent poprzednich zarobków! Gdy jednak choroba jest długotrwała (trwa powyżej roku) zasiłek jest pomniejszany do wymiaru 80 procent poprzednich zarobków.

W przypadku pracowników wykonujących swoje obowiązki na podstawie fazy B lub fazy C sytuacja wygląda nieco odmiennie. Pracownik, który pracuje na takim właśnie kontrakcie także od drugiego dnia choroby ma prawo do wypłaty zasiłku chorobowego. Niemniej jednak samo świadczenie wypłaca mu już pracodawca, a nie urząd. Wysokość zasiłku jest ściśle określona i wynosi ona 91 procent wynagrodzenia z okresu poprzedzającego chorobę. Podobnie jak w przypadku osób zatrudnionych na fazie A, gdy pracownik jest chory długotrwale (powyżej roku) zasiłek także jest pomniejszony do wymiaru 80 procent.

Fot. stock.xchng / Andrzej Gdula

A sam zasiłek natomiast może trwać nawet do dwóch lat, zatem w przypadku choroby długotrwałej nie istnieje szansa na jego przerwanie lub zawieszenie. Tak więc  nie ma się czego bać – koszty leczenia w przypadku zachorowania lub wypadku zostaną Wam chociaż częściowo pokryte z tytułu wypłacanego zasiłku, który należy się Wam tak, jak każdemu Holendrowi.

UWAGA !

Jeśli macie wątpliwości co do charakteru Waszej pracy i jej zgodności z CAO, skontaktujcie się (anonimowo) ze Stowarzyszeniem ds. przestrzegania przepisów CAO dla Pracowników Tymczasowych (Stichting Naleving CAO voor Uitzendkrachten – SNCU)

(red.)

Artykuł powstał przy współpracy
z Kancelarią Podatkową mgr Anna Kłosowska  www.rozliczsie.pl

Jeśli masz jakieś pytania lub potrzebujesz pomocy w tym zakresie zapraszamy do komentowania lub wysyłania e-maili na adres redakcja@goniecpolski.nl. Odpowiedzi udzielimy na łamach gazety.